ती डोळ्यांतुन खुदकन हसते
अन गिरक्या लगबग घेते |
ओठांच्या शिंपलीवरती
इंद्रधनु सुंदर अवतरते ||
त्या नाजूक गालांवरती
फुलपाखरे किती भिरभिरती |
सायीच्या हातांमधुनी
प्रेमामृत नित पाझरते ||
मखमाल तिच्या स्मरणाने
जीव हलका फुलका होतो |
ममतेचे रेशीम धागे
ती असेच गुंफुनी जाते ||
-- अरुंधती
Chhan aahe kavita,
ReplyDeletemajhya bhachichi athavan jhali!
धन्यवाद! :-) माझ्या अनेक भाच्या अशाच गोंडस आहेत. त्यांच्या निरागस सान्निध्यात थोडा वेळ जरी घालविला तरी मन प्रसन्न होते!!
ReplyDeleteBEAUTIFUL PICTURES !
ReplyDeleteFrom:S.srinivasa rao,Indian Blogger
खूप सुंदर! सायीचे हात ही कल्पना खूप आवडली.
ReplyDeleteमिपावरचा तुमचा वसंतोत्सवावरचा लेख आज वाचला. तेथून इकडे आलो.
छान लिहिता. लिहित रहा. :)
राघव
राघव, ब्लॉग वर स्वागत आणि प्रतिसादाबद्दल धन्यवाद ! :-)
ReplyDelete